Hoog tijd voor een update

Hola muchachas y muchachos!

We zitten hier nu een week en we hebben natuurlijk al een hoop beleefd. Zoals jullie weten hebben we de eerste dagen vooral veel rondgelopen in Granada met mensen die de stad al kennen en verder lekker in het hotel gezeten. Zaterdag was bijna de laatste dag van Diana (de voorgangster van onze stage) in Nicaragua en ze wilde graag nog een keer een pedicure doen bij de local beautysalon en Marieke ging graag mee. Ik natuurlijk niet want het heeft te maken met voeten :P dus ik stond er maar gewoon bij. Die avond wilde ze ook graag nog een keer eten bij een sushi restaurant in Managua (de hoofdstad), dus wij wilden wel mee natuurlijk. Managua is eigenlijk één grote snelweg met wat kleine centrums ernaast en je kan erheen met een micro busje. Gelukkig hadden we Diana mee, want je kan dus alleen mee met de bus als je op de hoek van een bepaalde weg gaat staan en dan wordt je er in gesleurd terwijl de bus niet eens compleet stopt. Je moet ook gewoon gaan zitten en na een tijdje komt er een man langs die om geld vraagt, je merkt het dus wel. Heel anders dan in Nederland allemaal. Maargoed, lekker sushi gegeten, nog wat Nederlandse studenten tegengekomen en toen weer naar huis gegaan. Weer een uur in de micro bus, fijn :P.

Na een lekker nachtje slapen moesten we zondag weer vroeg op om naar de UCA te gaan. Vergeleken met ons vervoer die dag viel de micro bus nog heel erg mee. Diana nam ons mee naar een pleintje waar we op de bus moesten stappen. Deze bussen heten ‘chicken bussen’ en ze zien er uit als een HELE oude gele schoolbus. Diana vertelde dat het allemaal hartstikke normaal is als er mensen staan die kippen om hun voeten hebben gebonden en mensen die de bus inlopen om vies eten uit mandjes te verkopen (zoals gefrituurde varkenshuid, typisch Nicaraguaans en heel smerig). Na een uur over hobbelige weggetjes gereden te hebben stapten we uit in the middle of nowhere (thank god voor Diana). We namen een tuk tuk (die veel ouder en enger is dan in Nederland natuurlijk), die hier overigens mototaxi heten, en die zou ons wel even naar de UCA brengen. Nicaragua zou Nicaragua niet zijn als er nog twee mensen mee zouden willen dus daar reden we over een zandpad met 30.000 gaten met zes man in die mini tuk tuk (ja, dat past. In Nicaragua wel!). Eindelijk aangekomen moesten we luisteren naar presentaties over de zes boeren-cooperaties waar de UCA uit bestaat, volledig in het Spaans, dus dat was nogal lastig. Na de lunch begonnen er spelletjes voor iedereen. Er werd zakgelopen, ook al dacht ik dat dat alleen in Nederland bestond. Ook was er een of ander raar spel met een paal maar dat zal ik even uitleggen. Allereerst staan er dertig stoere mannen een half uur lang heftig te discussieren. Daarna begint er eentje in de paal te klimmen (waar overigens zeep op zit) en die glijdt er natuurlijk gelijk vanaf. Na een tijdje begonnen we door te krijgen dat ze samen moesten werken om helemaal bovenop te komen, wat ook verklaarde waarom ze zo lang aan het discussieren waren. Toen het eindelijk gelukt was (na twee uur) had eindelijk iemand het briefje bovenop de paal gepakt. Wat het uiteindelijke doel was weet ik nog steeds niet want wij zijn blank dus niets wordt tegen ons verteld. Voor een beter beeld kijk maar op de foto’s.

Maandag begonnen eindelijk onze Spaanse lessen, want na al die tijd Diana en Marijke voor ons te laten spreken werden we dat ook wel zat. De lessen beginnen elke dag om acht uur en dan krijgen we één op één les tot twaalf uur, best zwaar dus om je zo lang te moeten concentreren. Om twaalf uur hebben we altijd lunchpauze en wat later op de middag krijgen we een activiteit. Dinsdag hadden we dansles (badend in het zweet natuurlijk, want bewegen in Granada is echt ontzettend warm). Woensdag gingen we met het klasje naar Laguna de Apoyo, een heel mooi groot meer omsingeld door bergen. We hebben lekker gezwommen in het zoute water, wat overigens een mysterie is voor de Nica bevolking.
Ok, nu wordt het interessant.. Maandag gingen we met een koets met paarden door Granada rijden en wat dingetjes zien. Het was in principe heel leuk, maar ik voelde me niet lekker dus kon er helaas niet zo van genieten. Ik had sinds de tweede dag namelijk al last van wat uitslag ofzoiets en had dus steeds jeuk aan mijn nek, maar tijdens die rit in de koets kreeg ik ook een beetje last van mijn ademhaling, ook al dacht ik dat het er niets mee te maken had. Achteraf had Wendy van het hotel toch maar haar oom gebeld die dokter is om naar het hotel te komen en toen bleek dat ik allergisch ben voor oude gebouwen en het stof dat daar vanaf komt. Granada is de oudste stad van Midden-Amerika dus zo gek is dat nog niet eens. Hij heeft een creme en (hele smerige zure) pillen voorgeschreven en gelukkig gaat het inmiddels beter. Maak je geen zorgen mam, ik leef! Van alle gekke dingen die ik hier had kunnen oplopen is dit volgens mij nog wel een van de mindere. Maar samen met mijn anti-malaria pillen en de pil moet ik nu dus al zes pillen per dag slikken, gaat lekker. Tijdens het doktersbezoek was het overigens pikdonker omdat de electriciteit was uitgevallen door hevige regen en onweer. Het schijnt hier heel normaal te zijn dat het licht overal uitvalt, dus dat hebben we ook maar alvast meegemaakt. Het schijnt ook zo te zijn dat de overheid één keer per jaar alle electriciteit uit laat zetten om zo energie te sparen, dus HEEL Nicaragua heeft dan een hele dag en nacht geen licht, electriciteit of water.

Diezelfde avond zijn we verhuisd naar ons gastgezin voor twee weken. Met al onze spullen, in het pikkedonker (want de straatverlichting was natuurlijk ook uitgevallen) naar het huis van Fatima gelopen (dat is dus onze gast-mama), lekker veilig.. Gelukkig is het ergste wat ons is overkomen dat Marieke in een kuil stapte die vol zat met regenwater. Ze hebben een leuk huisje en we kregen vanmorgen al lekker pannekoeken als ontbijt, ze kan bij mij dus al niet meer stuk! Dit is dus mijn huis voor de komende twee weken, ze hebben helaas geen internet dus ik ben de komende tijd beperkt bereikbaar. Ik kan ’s middags gewoon naar een cafe gaan want in principe hebben ze bijna overal internet en zijn ze er nog blij mee ook als je bij hen komt zitten.

Nou ik denk dat jullie het ook wel weer genoeg vinden, dus ik brei er aan eind aan aangezien het al een redelijk lang berichtje is geworden hehe.

Muchos besos y hasta luego!