Vakantie

Nieuwe foto’s!! Check: http://picasaweb.google.nl/LonnekeZinkstok/Okt# en http://picasaweb.google.nl/LonnekeZinkstok/CostaRicaRioSanJuan#

Volgens mij is dit echt de langste blog die ik ooit heb geschreven, dus alvast mijn excuses daarvoor :P

Lonneke is terug van weggeweest! Na een heerlijke ontstress vakantie in Costa Rica en Rio San Juan heeft Lonneh weer een hoop te vertellen. Laten we bij het begin beginnen. Natuurlijk krijgt Lonneke weer eens ergens last van vlak voor ze op vakantie gaat. Dus Marieke haalde me na een paar dagen over om eindelijk naar de dermatoloog te gaan, ik had namelijk wat rare plekjes om mn rug. Nou heeft die vrouw ontzettend veel geld uit moeten geven voor die tieten van haar, dus zij is een Nica die ik wel vertrouw. Ze wist het gelijk toen ze het zag, ik heb Pitiriasis Rosada de Gilbert. Nou klinkt dat heel ernstig, maar dat valt heel erg mee hoor. Google het maar, het is een soort cyclus waarbij je eerst ziek wordt (ik had een week power-diarree), daarna krijg je vlekjes op je lichaam en daarna wordt je weer ziek (ik ben twee weken power-verkouden geweest).

Toen was het weekend eindelijk aangebroken waarin we naar Costa Rica zouden gaan! Alleen vond onze stage het leuk om een weekend in te plannen waarin we de nieuwe cooperatief moesten bezoeken. Dus wij daar maar naartoe gegaan ipv op vakantie (moeilijke beslissing hoor). We werden met de auto erheen gebracht, dus na een uurtje in de auto kwamen we in de buurt. We hoefden alleen nog maar door een rivier te rijden waarna we door de vele modder bijna tegen een boom aan reden. Jullie moesten eens weten wat wij allemaal mee maken hier. Nou is het fijne aan La Calera dat er geen bedden staan, dus we moesten een nacht in hangmatten slapen en naar het toilet gaan in een klein hutje tussen de bomen zonder deur of iets dergelijks. Het is wel ontzettend mooi daar zeg; riviertjes met kleine watervalletjes, een wandeling door de bossen en langs een grote rivier. De dag daarna hebben we de fiets gepakt en zijn we de hele dag op pad geweest. Na een discussie met Gilbert heb ik toch besloten om aan het eind eventjes te stoppen, dus toen de rest verder de berg op liep heb ik lekker op de fietsen gepast. Op de terugweg ben ik natuurlijk weer met mijn schoenen in de rivier geplenst (mijn fiets haperde in het midden), dus ik ben op mijn blote voeten terug gekomen in Granada!

Snel onze tassen verder ingepakt en de kamer leeggemaakt zodat er andere mensen in konden, en toen gingen we op weg naar Costa Rica! Woohoo! Marleen had het leuke idee om naar Cafe Nuit te gaan en terug te komen toen we de bus moesten pakken (rond een uur of 6), dus die hebben we de hele dag niet gehoord. Om 12 uur ’s middags kwamen we al aan in Liberia. We hadden van tevoren een hele planning gemaakt met activiteiten en dingen die we perse wilden zien, maar daar is natuurlijk helemaal niets van gekomen, want we hebben gelijk de bus gepakt naar het strand. Het was maar een uurtje in de bus, dus we hebben lekker een biertje gedronken op een terrasje waar we een Amerikaans stel moesten helpen met iets in het Spaans (goed voor je ego!) en toen op hostel-jacht gegaan.

Na twee heerlijke dagjes strand, lekker eten en veel potjes bonen (Boonanza, ontzettend leuk spel) hebben we de bus gepakt naar Fortuna, wat vlakbij Arenal (een van de meest actieve vulkanen van midden-amerika) ligt. Diezelfde avond hebben we ons in ons Halloween kostuum gehezen (Marieke ging met haar sokken in haar slippers) en hebben we de bus gepakt (na grondig overleg met Gilbert) naar “DE” disco. Wij komen daar binnen, het is echt ENORM! En weetje hoeveel mensen er waren? Bijna niemand! Natuurlijk kwamen we die Amerikanen weer tegen (die overigens uit Texas kwamen dus de hele tijd y’all zeiden). Achteraf werd het toch nog lekker druk en hebben we iedereen eens eventjes laten zien hoe je op zn Hollands de tent afbreekt.

De dag erna wilden we proberen te lopen naar de Cataratas (hele mooi waterval), maar toen het nog best ver leek te zijn hebben we toch maar een lift geregeld, wat hier overigens heel normaal is, kijk maar naar Peking Express. De volgende dag moesten we toch echt de toerist uit gaan hangen, want je kan niet naar La Fortuna komen zonder de lava van de Arenal vulkaan te zien. Dus we hebben maar een tour geboekt met na afloop een tripje naar de Baldi hot-springs. We gingen met een gids een stukje door het bos lopen en toen het donker werd was de lava te zien! Nou hadden we van tevoren al een hoop foto’s gezien van die vulkaan die echt lava meters omhoog gooide, maar die mazzel hadden wij natuurlijk niet, dus bij ons hield het op met een paar stroompjes. Maargoed, toch behoorlijk indrukwekkend dat je gewoon naar stromende lava zit te kijken. Toen we in de auto terug zaten begon het te regenen, wat we eigenlijk niet erg vonden, want we moesten naar HOT springs! Het is al hot als je je arm optilt, dus je snapt wel waarom. Het water in de hot-springs is trouwens water dat natuurlijk is opgewarmd door de vulkaan, hoe gaaf is dat. Dan lig je in een kneiter mooi zwembad (er waren er overigens 25, met een aantal watervallen en glijbanen) in water dat diep uit de grond is gepompt.

Na uitgerust wakker te worden na die heerlijke hot-springs, moesten we er weer aan geloven. We moesten de jeep, de boot en de jeep (die ook jeep boat jeep heet, origineel he) nemen richting Monteverde. De jeeps waren alleen geen jeeps, maar gewoon busjes. En aangezien we een heuvel op moesten rijden die bezaaid was met modder moesten we het drie keer proberen waardoor de haren op Marieke haar arm spontaan omhoog gingen staan. Toen we eindelijk aankwamen in het mini-dorpje werden we gelijk belaagd door mensen die ons allemaal in hun hostel wilden hebben. We hebben de goedkoopste maar genomen (4 dollar p.p.p.n., dat is toch ook absurd). We hadden maar gelijk een tour geboekt voor de volgende dag, want die ging nogal vroeg weg. Met z’n vieren hebben we een hanging bridges tour gedaan waarbij we allerlei coole beestjes hebben gezien (inclusief tarantula) en daarna zijn Marleen en Mariken doorgegaan naar Canopying, want Marieke en ik hadden dat al gedaan in Nicaragua.

Helaas was het de dag erna alweer tijd om afscheid te nemen van Mariken. Haar vriend, Onno, komt haar opzoeken in Costa Rica om daarna saampjes naar Panama te gaan. Aangezien wij weer omhoog richting Rio San Juan gingen, pakte Mariken de bus richting het strand, en wij wederom de jeep-boot-jeep terug naar Fortuna. Vanuit Fortuna moesten we 2 bussen pakken om eindelijk in Los Chiles te belanden, een dorpje waar je de grens over kan naar Nicaragua, waar dus echt he-le-maal niets te vinden is behalve een bank en een supermarktje. Gelukkig mochten we de volgende dag er weer weg om de boot naar Nicaragua te pakken! De grens overgang was echt de raarste die ik ooit heb gezien (je zou er bij wijze van spreken gewoon langs kunnen lopen). Toen we eindelijk op de boot zaten hebben we genoten van het uitzicht tot we in San Carlos aankwamen, een klein stadje aan de rivier. Daar moesten we gelijk overstappen op een boot richting Sabalos Lodge, waar Maritha op ons stond te wachten. Op het moment dat we de boot instapten werden we gebeld door onze ladies die nog in Granada zaten, dat er een mailtje binnengekomen was van de ambassade dat we op moesten passen ivm de regionale verkiezingen, er konden nameijk nogal wat relletjes en demonstraties voorkomen. Na overleg met Maritha en Gilbert hebben we besloten om toch maar een paar daagjes langer te blijven.

Na een heerlijk nacht in de Lodge (waar je dus slaapt in een houten huisje in de bomen en zelfs de douche uitkijkt op het bos), heeft Maritha ons een tour gegeven langs het terrein van Sabalos Lodge. Ook zijn we even langs het huisdier gelopen, een kaaiman! Doordat het 2 weken eerder zo ontzettend veel had geregend, stond er een grote plas achter de Lodge. Nu het weer aan het opdrogen was konden we de kaaiman (met haar kindjes) heel duidelijk zien.
zijn we de dag erna verhuisd naar Sabalos dorpje. We hadden een basic hostel gevonden en diezelfde avond hebben we nog een alligator night tour geboekt. We werden met z’n 3-en in een uitgeholde boomstam gezet en de man voorin scheen met een zaklamp over het water om oogjes te spotten. We hebben er uiteindelijk wel een stuk of 5 gezien, maar die ene in de achtertuin bij de lodge was toch stukken gaver.

Één van de toeristen trekpleisters in Rio San Juan is El Castillo, een oud fort langs de rivier, dus daar moesten we natuurlijk heen. Diezelfde dag zijn we weer terugverhuisd naar Sabalos Lodge omdat er eindelijk geen gasten meer waren, we hadden het paradijsje dus voor ons zelf. De volgende dag kwam Martijn ook aan, dus toen was ons clubje compleet. We hebben eerst een kano tripje gedaan over een deel van de rivier waar bijna niemand komt. Echt een paradijsje is het. Langs de rand vindt je af en toe een verdwaald huisje en tussen de bomen door zie je de vetste beesten. We hebben zelfs nog schildpadjes gezien. De dag erna hebben we te paard een tour gedaan door Sabalos en omgeving (wat echt niet erg groot is).

Helaas was de tijd nu alweer aangebroken om te beginnen aan de reis naar huis. We pakten maandag de boot naar San Carlos (na helaas weer afscheid genomen te hebben van Maritha). Daar hebben we nog even geshopt voor een hangmat (die je dus nodig hebt om in te slapen op de 14-uur-durende boot naar Granada) en afscheid genomen van Martijn. Toen we midden in de nacht op Isla de Ometepe moesten stoppen, merkten we dat er ontzettend veel bananen op de kade lagen. Die moesten natuurlijk allemaal onze boot op, wat uiteindelijk een vertraging van een uur of 4 veroorzaakte (zo lang hebben ze er dus over gedaan he).

Na een reis van 18 uur dus, kwamen we eindelijk aan in Granada! De rest van de week hebben we nog gewerkt aan stage en vrijdag was het alweer tijd om afscheid te nemen van Marijke, die zaterdagochtend vroeg naar huis vliegt. We zijn maar weer naar Cafe Nuit geweest, want ja, wat moet je anders. En ik kan salsa dansen! Nouja, een klein beetje dan. Ik ben er in ieder geval trots op.

Woensdag komen mijn ouders naar Granada, dus ik ben helemaal gelukkig. Kan ik een beetje patsen met mijn kennis over de stad en mijn spaans.