Namasté Nepal!

De eerste maand is alweer voorbij. De tijd vliegt, maar lijkt soms ook stil te staan.

Nepal is een land van extremen. Niet alleen qua wat je met het oog kan zien, zoals de hoge bergen en de diepe dallen. Overdag in de zon is het heet, maar zodra de zon onder is wordt het koud. De mensen zijn ontzettend vriendelijk, maar ze roggelen om de minuut op straat (met een zo hard mogelijk ranzig neus-ophaal-geluid). Lamjung (de regio waarin Mango Tree Resort ligt) is heel rustig en zit boordevol kleine bergdorpjes, terwijl de hoofdstad Kathmandu ontzettend druk is en het verkeer langs je heen raast terwijl iedereen mondkapjes draagt tegen de uitlaatgassen.

Toen ik aankwam op het vliegveld stond er netjes iemand op me te wachten om me de weg te wijzen richting Mango Tree. Ik kwam aan midden in een Advanced Canyoning Course, waar een groep van 11 locals training kreeg van een Amerikaanse Canyoneer. Uiteraard ging ik wel eens mee naar de dichtsbijzijnde canyon en heb ik zelf ook mogen abseilen van een hoogte van 65 meter. Na afloop van de training was het eng rustig, na een week met zoveel testosteron. Het gaf mij en Devendra (de eigenaar van Mango Tree) wel eindelijk wat tijd om te bespreken wat we willen bereiken en wat voor werk ik kan doen. De prioriteiten: het lekkende dak fixen, promotie materiaal ontwikkelen en verspreiden, een report en documentaire maken van de Canyoning Course, de financien op orde krijgen, de website verbeteren, en nog veel meer. Kortom, genoeg te doen voor yours truly.

Omdat we in het begin allebei even moesten bijkomen (ik van mijn jetlag en Devendra van de Canyoning Course) ben ik begonnen met de Nepalese taal te leren, wat tot nu toe erg langzaam gaat, maar ik begin het enigszins te begrijpen! Ik heb gemerkt dat het wel echt nodig is als je buiten de grote toeristische plekken als Kathmandu en Pokhara zit. Je valt er compleet buiten en dan mis je toch de ervaring van de echte cultuur. Ook kan ik amper praten met de twee werknemers van Mango Tree (de kok en de hulp) en dat voelt raar, vooral als je haast 24 uur per dag met die mensen op één plek zit.

Na een aantal rustige dagen moesten we weer verder naar het volgende avontuur; het Puranokot Mountain Climbing Festival. De eerste twee dagen waren super, het dorpje is prachtig en de bergen strekken tot eindeloos in de verte. Helaas kwam toen de regen, en met de regen kwam de kou, dus natuurlijk ben ik met mijn Westerse weerstand goed ziek geworden. Los daarvan was de ervaring prachtig, dit zijn de gebieden die de meeste toerisen nooit zien en het is uniek dat ik dat mee mocht maken. Het letterlijk in de wolken zijn en de wolken over de bergen zien rollen is iets dat ik tijdens al mijn verre reizen nog niet heb mogen aanschouwen.

Gelukkig was het toen eindelijk weer tijd om terug naar Mango Tree te gaan. Door de regen waren de wegen vanuit Puranokot onbegaanbaar en omdat ik me niet lekker voelde zou ik naar een dorpje een uur verderop lopen om daar een jeep te pakken. Natuurlijk was de jeep al weg (typisch), dus moesten we het hele stuk lopen terug naar Besisahar (het dichtsbijzijnde stadje, 7 km van Mango Tree vandaan). Uiteindelijk hebben we vier uur bergafwaarts gelopen, dus na vier dagen voelde ik mijn kuiten nog. Soms is het onhandig om in het platte Nederland geboren en getogen te zijn.

Helaas konden we niet lang stil zitten bij terugkomst. Het volgende avontuur stond alweer om de hoek, we moesten naar Kathmandu om daar allerlei dingen te regelen. Dus ik heb weer de backpack ingepakt en we zijn om 4.30 opgestaan om zo vroeg mogelijk naar Kathmandu te rijden zodat we het drukke verkeer zouden vermijden. Uiteindelijk hebben we in een week tijd weinig werk kunnen verrichten, maar ik heb wel een mooi toeristisch dagje kunnen spenderen in Durbar Square, de Monkey Temple en Boudnath Temple. Ik ben zelfs met een aantal Nepalese jongens van de Canyoning Course “uit”geweest (alles gaat hier uiterlijk middernacht dicht) en zo de eerste lokale vrienden gemaakt. De laatste dag in Kathmandu was het Shivaratri festival. Blijkbaar is dat een dag dat alle wiet (gerookt of gegeten/gedronken als een spacecake of in thee) gedoogd wordt, terwijl het eigenlijk illegaal is. Zoals je je kan voorstellen stond de halve stad op stelten.

Nu zijn we weer terug bij Mango Tree en al druk bezig met het voorbereiden van de volgende avonturen; een promotie trek naar Baraha Pokhari en het Honey Hunting Festival. Benieuwd of ik het er levend vanaf zal brengen? To be continued... ;)