Thick cha

Het is moeilijk te geloven dat ik hier al ruim drie maanden ben. ‘Thik cha’ betekent dat alles goed gaat. Ik begin steeds meer te integreren in het land; ik begin de taal steeds beter te snappen en ik weet inmiddels mijn weg overal wel te vinden. Ik voel me hier overigens heel veilig, de mensen zijn overal zo behulpzaam en je merkt niets van het feit dat het aantal jaren sinds het land een democratie is op twee handen te tellen is. Natuurlijk is niet iedereen even blij met de overheid en de corruptie merk je overal, maar de meesten zijn blij met wat ze hebben op dit moment.

Sinds mijn vorige blog update zijn er twee Britse vrijwilligers langs geweest voor een dag of 10. Ik had vantevoren nog niet echt een goed idee van wat ze zouden kunnen doen hier, maar uiteindelijk kwam alles precies goed uit. De tweede dag dat ze hier waren zijn we begonnen aan de reparatie van het dak. Er kwamen drie lokale dak-experts langs, die het dak op klommen om al het riet van het dak af te halen. Eén van de mannen was zwaar gehandicapt, in Nederland zou hij in een rolstoel zitten en van de bijstand leven, maar hier is hij een expert in rieten daken leggen. Volgens mij was hij zelfs comfortabeler op het dak dan op de begane grond, hij kon echt amper lopen! Tussendoor hebben we veel onkruid weggehaald op het terrein, ik heb nog steeds last van mn vingers van alle blaren. Mijn Nepalese leven gaat niet over rozen, maar over onkruid ;) Het was erg fijn om wat aanspraak te hebben van deze twee vrijwilligers, we hebben vaak kaartspelletjes gedaan en zelfs ring of fire gespeeld tot we dronken waren. Ook hebben we een middagwandelingetje gemaakt, door wat dorpjes en een stukje bos. Halverwege kwamen we een lokale kerel tegen die vaak langskomt bij Mango Tree. Hij wenkte ons naar zijn huis waar zijn vrouw met lokale yoghurt (daihee) klaarstond. Nou heb ik een sterke maag en kan ik veel smerigheid verdragen uit beleefdheid, maar deze yoghurt had stukjes en was grijs, niet erg appetijtelijk dus. Ik heb toen gepoogd om in mijn beste Nepalees uit te leggen dat wij allemaal heel ziek waren en het niet lekker vinden, en uiteindelijk stak de oudste vrouw van het stel haar vinger in mijn glas om hem vervolgens in mijn mond te stoppen. Wat is het Nepalese woord voor “gadver”?

De dag voordat de vrijwilligers weg zouden gaan is Devendra naar Kathmandu vertrokken. Hij moest nieuwe tenten kopen omdat twee van de buitenste zeilen compleet verwoest zijn geraakt door hagelstenen ter grootte van ijsklonten. In zijn afwezigheid is één van de lokale jongeren, die ook met de beginners cursus Canyoning mee heeft gedaan, naar Mango Tree gekomen om mij bij te staan. Deze bewuste jongen, Yokel (door de Engelse vrijwilligers liefkozend “Yokel the local” genoemd), is erg geïnteresseerd in het bedrijf en wil zelf dolgraag zijn dorp promoten bij reizigers. Hij maakt nu al hetzelfde mee als Devendra, namelijk het feit dat de dorpelingen absoluut niet blij zijn met toeristen in hun anders zo rustige dorpje. Dat is dus nog een beste uitdaging. Yokel studeert om leraar Engels te worden, maar dat doet hij eigenlijk alleen omdat zijn vader dat graag wil. Samen runnen wij de toko wanneer Devendra er niet is. Ook help ik hem met zijn Engels en hij mij met mijn Nepalees, win-win!

Een paar dagen nadat Devendra weg ging ben ik hem achternagegaan. Alhoewel, wel met mijn eigen plan, namelijk mijn visum verlengen en Wayne zien! Hij kwam een dag later ook naar Kathmandu met zijn nichtje en hij had zelfs een hotelovernachting voor me geregeld in een heerlijk luxe hotel. Ik had het zelf nooit kunnen betalen en ik heb nog zo tegen hem gezegd dat ik wel in een goedkoper hostel zou gaan slapen maar toen had hij het ondertussen al geregeld. Dus ook geen slechte karma punten. Het was echt tof om elkaar weer te zien na zo’n lange tijd, het was weer alsof we elkaar vorige week nog hadden gezien. We zijn een dagje naar Bhaktapur geweest, een cultural heritage dorpje waar je nog de oude gebouwen kan zien uit de Newari tijd. Erg bijzonder, maar ontzettend toeristisch! Mede omdat zijn nichtje ontzettend ziek was (Nepalese buikgriep zou ik maar zeggen) zijn we na een uur of twee alweer terug gegaan.

De volgende ochtend moesten zij helaas weer weg, dus ben ik terug gegaan naar een goedkoop hostel. Uiteraard heb ik gebruik gemaakt van alle toeristische restaurantjes om even een paar dagen geen dal bhat te hoeven eten, en alle leuke uitgaansgelegenheden uitgeprobeerd. Ik ben nog naar een Nepalees festival geweest, wat overigens totaal niets is vergeleken met Europese festivals maar toch erg leuk. Ook hadden we een afscheidsfeestje gepland voor Rabin, die drie maanden naar Australië is om zijn hoogzwangere vriendin op te zoeken. Het was onwijs gezellig, en dat merkte ik de volgende dag. Met een kater om u tegen te zeggen ben ik naar een cafe gegaan waar ze wifi en electiriciteit hebben (Kathmandu heeft een regeling waarbij ze de energie maar 8 uur per dag aanzetten, “loadshedding” noemen ze dat, de meeste toeristische plekken hebben daarom een generator) en daar hebben we een press release geschreven voor het Honey Hunting festival, wat die middag plaats zou vinden. Ik vraag me af hoe vaak mijn gare hoofd op de camera staat, maar gelukkig stond er de volgende dag alleen een klein kader in de krant, weliswaar op de voorpagina, over het festival en verder niets over ons. Ook hebben we (eindelijk!!) onze flyers af laten drukken en deze heb ik bij een aantal toeristische plekken neergelegd. Laten we hopen dat Mango Tree nu eindelijk meer toeristen trekt en wat meer winst gaat maken.

De volgende morgen zijn we met een man of 10 aan pers richting Mango Tree gereden met een privé bus, aangezien we funding geregeld hadden bij TAAN (Trekking Agencies’ Association of Nepal) om de pers mee te nemen naar het Honey Hunting Festival. Na een overnachting in Mango Tree zijn we ’s ochtends vroeg met de bus naar het dorpje Kinchowk gereden. Daar stond het festival al klaar en kregen we uiteraard een flinke portie dal bhat voorgeschoteld. Daarna moesten we ruim een uur omhoog lopen om het honey hunting te kunnen aanschouwen. Een aantal verslaggevers hadden het al opgegeven omdat het te warm was, maar wij zijn doorgegaan, zelfs toen we de verkeerde kant op waren gegaan en daardoor nog een uur extra moesten lopen. Uiteindelijk hebben we ontzettend toffe foto’s kunnen maken en was het festival een groot succes. Er zat helaas geen honing meer in de raten, maar ondanks dat was iedereen erg positief, het festival ging tenslotte vooral om de promotie van het honey hunting zelf. Nu maar hopen dat de jongere generatie deze traditie op zal pikken, want als dat niet gebeurd dan is er een grote kans dat dit één van de laatste Honey Hunting festivals zal zijn. Een paar dagen na het festival is er een stukje in de Chinese krant geweest over het festival en het is ook op het nieuws geweest! Ook al zie je alleen maar mijn kont, toch ben ik wel vier keer in beeld, ha! Weredlberoemd in Nepal.